Het voelde als thuiskomen

Zo, net aangekomen en het is nu al helemaal goed :D Ik zal maar bij het begin beginnen.
Nadat ik afscheid had genomen van Jeroen en de geitjes zijn we naar Schiphol vertrokken. Daar was het ook weer afscheid nemen en toen eindelijk op weg. Het liefst wilde ik schiphol over huppelen, maar da leek me ook weer zo vreemd. Was ook maar goed dat ik dat niet gedaan heb, want ik moest naar de aller-achterste gate, dus dat zou zo’n eind huppelen zijn geweest.. De vlucht naar Londen verliep snel en ook op Heatrow was ik er zo doorheen, het was (in tegenstelling tot de vorige keer) heel rustig en binnen een kleine 20 minuutjes was ik al door alle controles heen! Ik wilde meteen naar de gate gaan, maar kwam onderweg een ruimte tegen met heerlijke grote en zachte stoelen, veel beter dus! Daar heb ik nog een uur gezeten/gehangen/gelegen (oepsie, bijna in slaap gevallen!) en daarna moest ik toch echt naar de gate. In het vliegtuig bleek ik heel veel geluk te hebben, ik zat meteen achter de buisiness class en dat betekende dat er vóór mij geen stoelen zaten maar een houten schot. Heerlijk veel beenruimte dus, en zelfs genoeg plek om mijn voeten wat omhoog te leggen. Tijdens de vlucht heb ik best wel goed geslapen. Toen ik aan het ontbijt zat hoorde ik van de vrouw naast mij dat er rond 3 uur ongeveer een oudere vrouw flauw was gevallen en dat het helemaal paniek was onder de crew. Er is zelfs sprake geweest van dat we onderweg nog ergens zouden landen! Nu heeft Afrika niet zo veel mogelijkheden om een tussenlanding te maken, en omdat de vrouw zich later weer wat beter voelde is er besloten toch door te vliegen naar Johannesburg. Door dit alles was ik helemaal heen geslapen! Vreemd… Desondanks was ik ’s ochtends helemaal brak. Op Johannesburg was het allemaal een makkie, en ik heb maar 3 afrikanen van me af hoeven slaan die me graag wilden helpen (voor veel te veel geld dus..). Ik ben trots op mezelf! De laatste vlucht ging ook snel voorbij en voordat ik het wist landden we al in Hoedspruid, waar ik meteen verwelkomd werd door een paar wrattenzwijnen langs de landingsbaan. Bij het vliegveld heb ik even op Traci moeten wachten (verbaasde me niks always 10 minutes late) en daarna zijn we via pick and pay richting stallen gegaan. Snel even kennis gemaakt met de andere studenten hier en toen meteen door naar Yakima! Of ze me herkende weet ik niet, ze keek me met haar oortjes gespitst aan, maar ik herkende haar zeker wel! Mijn allermooiste en liefste meisje. Na een uitgebreide knuffel heb ik de stallen maar eens goed bekeken. Wat is er veel veranderd hier! De grote groepspaddoc is weg en alle kleine paddocs zijn nu in gebruik. In sommige staan meerdere paarden samen en in anderen staat er maar één. De kleine bakken zijn samen één grotere bak geworden en het gebied waar eerst de groepspaddoc lag is platgegooid en daar komen nieuwe arena’s. Uiteindelijk is het de bedoeling dat die de spring en dressuurarena gaan vervangen (dat zou betekenen dat alles op het eigen land van Traci ligt en dat ze niks meer op gehuurd land heeft.
Na donuts gegeten te hebben (jummiiieee) zijn we naar de bush camp gereden waar ik hartelijk werd begroet door Glen. Ik kreeg mijn eigen bungalow weer terug, en zelfs hetzelfde bed, wat ik deel samen met een Duits meisje (niet het bed, maar de bungalow). Verder zijn er nog een Duits meisje (tegelijk met mij aangekomen), twee uit Engeland en één uit Nederland. Daarnaast verblijft er nog iemand uit Amerika, maar die draait niet mee met het studentenprogramma, maar werkt bij sleepers.
Nadat ik mijn koffers heb uitgepakt en een lekkere douche had genomen (na zo’n nacht in het vliegtuig stonk ik denk ik behoorlijk) heb ik bij Traci gaan zitten om mijn laptop aan het internet te laten connecten. Terwijl we daar nog een beetje zaten te socializen samen met de andere nieuwe student en Shannon, kwam één van de andere meisjes aanrennen om te zeggen dat er olifanten bij de waterhole zaten. Snel heb ik mijn laptop gepakt en ben ik naar de keuken gegaan, waar inderdaad twee olifanten stonden te drinken. Nou ja, drinken… ze stonden meer met het water te spelen. Wat een geweldige terugkomst! Een paar uurtjes hier en gelijk olifanten :D Het is ook wel duidelijk dat ze hier met vele zijn, want heel Jejane ligt overhoop ongeveer. Verder dan de bush camp ben ik nog niet gekomen, maar tot aan hier ligt er al een hele hoop om! Dus ik ben benieuwd naar de game drive van vanmiddag!
En nu zit ik dan mijn eerste blog te schrijven met zebra’s die van achter de waterhole naar ons staan te kijken en Romeo de waterbok die er aan komt lopen. Wat een warm welkom! Heerlijk om weer terug te zijn!
Deze eerste blog is nog niet zo lang en uitgebreid, maar wees niet bang, alle andere informatie komt later in een volgende blog. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk laten weten dat ik heel goed ben aangekomen en dat ik me hier weer helemaal thuis voel!
Stakjes gaan we op game drive, dus ik ben benieuwd wat we daar allemaal gaan zien!