De laatste: afscheid nemen bestaat niet...

Mijn laatste blog voor dit keer, het zal een lange zijn, want er is een hoop gebeurd in de laatste dagen!

Op vrijdag zijn we zoals ik al zei naar de watervallen geweest. We gingen weer met Dave’s nieuwe auto, in de hoop dat deze dit keer wat beter mee zou werken. Het tegendeel bleek helaas waar… Toen we bij de Pick and Pay weg reden begon het al, de auto stopte er mee. Voor de ingang van de parkeerplaats moest Dave onder de auto gaan liggen om hem te repareren. Het duurde even en we kregen veel vragende blikken van voorbijgangers, maar uiteindelijk konden we weer op weg. Tot ongeveer halverwege. Midden op de grote weg stopte de auto weer, maar gelukkig kregen we het wel voor elkaar dat we in de berm terecht kwamen. Weer duurde het even, maar uiteindelijk waren we weer op weg. En kwamen we heelhuids bij de watervallen aan. We waren allemaal benieuwd naar de terugweg.
Het was een hete dag, en bij de eerste waterval hebben we heel voorzichtig het water gevoeld, maar dat was heerlijk! Goed idee om er in te duiken dus :) En het blijft heel bijzonder om zo in de waterval te zwemmen. Nadat we wat afgekoeld waren besloten we naar boven te klimmen. Alleen een klein nadeeltje… we gingen braaien bij de 4e waterval (wat natuurlijk wel leuk was) en moesten dus allemaal rugzakken meesjouwen. En voor degenen die de watervallen een beetje kennen, je wilt toch echt niet je evenwicht verliezen door een rugzak en naar beneden storten. Gelukkig waren Shannon, Werner en Dave geoefend en hebben ze iedereen veilig mee naar boven geholpen. Bij de 4e waterval besloten we eerst te voelen hoe koud het water was, en dat was koud! Maar ja, het was wel mijn laatste keer van dit jaar dat ik bij de watervallen zou zijn, dus ik besloot (heel langzaamaan) toch het water in te gaan. En uiteindelijk was het het waard. De 4e waterval in ongelooflijk mooi, en het feit dat je daar kan zwemmen geeft een heel speciaal gevoel. Het was heerlijk :) Hierna konden we op de rotsen het zonnetje opdrogen en opwarmen en werd de braai door Dave klaargemaakt. Boereworsrolls gaan er altijd wel in! We hebben daar dus heerlijk gegeten.
Uiteindelijk moesten we toch echt wel weer naar beneden en dat was ook geen makkie met een rugzak, maar iedereen heeft het gelukkig overleefd. De terugweg met de auto was een ander verhaal. De hele weg ging goed, tot we op hetzelfde punt bij P&P waren en het ding er weer mee stopte. En later ook nog midden op het drukste kruispunt in hoedspruit. En als laatste op de Jejane road. Melig werden we er wel van :) En we zijn uiteindelijk op bushcamp aan gekomen, en dat is toch wel het belangrijkste!
Eenmaal terug op bushcamp hadden we een aantal uurtjes om bij te komen en onze vermoeide spieren te laten rusten voordat we naar Sleepers zouden gaan. Mijn laatste Sleepers avond van dit keer, dat moest wel een goed worden! Ik heb mijn jurkje weer aangetrokken (dat jurkje is al helemaal beroemd in Hoedspruit, iedereen is er fan van) en toen was ik er klaar voor. Eerst hebben we gegeten en lekker zitten kletsen en daarna ben ik naar binnen gegaan. De meeste studenten besloten buiten te blijven zitten, maar ik ken nu zo veel locals dat ik zonder studenten ook wel een feestje kon maken. En natuurlijk was Werner er ook om nog een laatste keer mee te sokkien. Goede laatste vrijdagavond dus :) Het was dus laat voordat we terug naar bushcamp gesurft zijn.

Op zaterdagochtend had iedereen het nodig om bij te komen van het feestje in Sleepers en hebben we dus ook niet zo veel gedaan. Wel heb ik afscheid moeten nemen van Werner, maar gelukkig niet voor lang, want binnen een paar weken komt hij naar Nederland, dus zal ik hem weer zien. In het begin van de middag zijn we naar de stallen gegaan, waar Traci een volleybaltoernooi had georganiseerd en wij alles er voor klaar zouden maken. Rond 4 uur kwam iedereen binnen druppelen en kon het volleybaltoernooi beginnen. African Dream was opgedeeld in 2 team, één team met alleen maar meisjes, en één team met voornamelijk jongens. Als eerste begonnen de meisjes, waar ik dus ook in zat. Heel goed waren we alleen niet… we verloren met 1-15. Oepsie… Na deze eerste game was het tijd om lol te gaan maken en kwamen de eerste drankjes uit de koelboxen. En er waren heel veel teams die eerst moesten spelen voordat wij een tweede keer moesten, dus die drankjes gingen best snel. Ik denk dat mede hierdoor het tweede potje iets beter ging, en tegelijkertijd ook slechter. Beter omdat niemand meer bang was om zich pijn te doen en dus vol naar de bal dook, maar slechter omdat ondanks dit bijna iedereen de bal miste. Maar we waren wel dubbel zo goed geworden, want dit keer hadden we 2 hele punten! Knap van ons :)
Na dit tweede potje was het voor ons tijd om te feesten en naar de andere wedstrijden te kijken. En het bleek maar goed ook te zijn dat we ons hadden opgedeeld in meisjes en jongens, want de jongens wonnen uiteindelijk. Hadden we toch de eer van African Dream hoog gehouden! Na de prijsuitreiking kon het feest echt beginnen. Er werd een groot vuur gemaakt in het midden van de arena en Lester kwam langs om voor DJ te spelen. Halverwege het feest besloten we met een aantal meiden dat we wel graag wilden gaan zwemmen in het zwembad van de Wildlife Estate. Alleen was er één probleempje.. daarvoor moesten we voorbij de gate, met gate guards, mmmm… We zijn de arena uit gelopen de Wildlife Estate in, maar toen we halverwege de weg waren kwamen er al 3 gate guards naar buiten die met hun handen in de zij voor de gate kwamen staan. Zouden ze ons vanaf die afstand al aan hebben horen komen? Zou me niks verbazen… Toen moesten we dus een ander plan verzinnen. Even twijfelden we of we het bushpad zouden nemen, maar aangezien het een beachparty was waren we op blote voeten en dan zou het bushpad geen goed idee zijn. Over die hyena’s en luipaarden die we eventueel tegen zouden kunnen komen hebben we niet eens nagedacht. Dus moesten we toch maar terug naar de arena. Gelukkig hebben we daar ook een leuke tijd gehad en veel gedanst. Uiteindelijk kreeg ik zelfs Glen nog zo ver om met me te sokkien. Het is duidelijk dat hij niet heel goed weet hoe het moet, maar leuk was het wel. Verder heb ik met Dave en Lester gesokkied, wat dan wel weer wat beter ging. En de rest van de avond hebben we ‘gewoon’ rond het vuur gedanst. Heerlijke avond!
Toen bijna iedereen was vertrokken zijn wij ook maar terug naar de bushcamp gegaan om iets te gaan eten, drinken en daarna slapen.
Op zondagochtend voelde niemand zich heel fris. Ik ben de dag begonnen met een goed ontbijt en daarna een douche. Toen ik de douche uit kwam en eindelijk onder mijn (nu schone) voeten kon kijken, zat ik vol met doorns uit de arena. Oepsie… Het heeft me ruim een half uur geduurd voordat ik (bijna) alle doorns er uit had gehaald, en de rest van de dag heb ik ook nog af en toe moeten plukken. Maar ach, het was wel een fantastisch laatste feestje geweest!
Toen ik eenmaal een beetje fris was besloot ik dat het tijd was om mijn koffers in te pakken. Ik had er helemaal geen zin in en heb alles er maar een beetje random in gegooid, maar uiteindelijk paste alles, en dat is het belangrijkste! Toen ik net klaar was met inpakken kwam Christelle opeens mijn kamer binnen stormen, ze wilde graag de foto’s van het volleybalfeest zien. Al snel hing bijna iedereen in mijn kamer om mee te kijken, en hebben we gezellig samen gelachen om alle gekke foto’s.
Aan het einde van de ochtend zijn we met zijn allen in het huis gaan zitten om film te kijken, aangezien we al verwachtten dat niemand daar op zondagavond nog energie voor zou hebben. Na de film zijn we nog naar het zwembad gegaan, waar de meesten nog een duik hebben genomen. Ik was alleen mee voor de gezelligheid, aangezien mijn zwemkleding al ingepakt zat. Maar toch heb ik een heerlijke tijd gehad :)
Toen we terug op de bushcamp kwamen, begon het langzaam bewolkt te worden. We hadden een braai op de planning staan, en hoopten van harte dat de regen nog even op zich zou laten wachten. Maar toen het vuur aan was en de salade klaargemaakt werd, konden we in de verte al donder aan horen komen. Maar we hadden redelijk geluk! We konden overal om ons hen flitsen zien en donder horen, maar het trok niet over ons heen. Wel kregen we een staartje van de regen, en waren bang dat de braai hierdoor uit zou gaan. Maar we hebben snel een partytent opgezet over de braai heen en hebben alles zo gered. Overal kan een plan voor gemaakt worden! Ondertussen was wel de stroom uitgevallen, dus zaten we zonder licht. Maar ja, dat is nou eenmaal Zuid Afrika. De braai was weer heerlijk, en ik heb genoten van het eten rondom het vuur. Ook na het eten zijn we nog een hele tijd rond het vuur blijven zitten. Iedereen was doodmoe en langzaam zijn alle studenten naar bed gegaan, tot ik alleen nog maar met Glen, Dave en één andere student rond het vuur zat. Hier hebben we elkaar spookverhalen verteld, en toen Djano onverwacht blafte schrokken we ons allemaal kapot. Leuke avond dus! Uiteindelijk was het vuur bijna uit en was het toch echt tijd om naar bed te gaan.. De laatste avond in Hoedspruit was ten einde gekomen, maar het was een fijne laatste avond geweest.
Ik was zo moe dat ik verwacht had goed te gaan slapen, maar ik lag nog maar net in bed toen ik weer opnieuw donder aan hoorde komen. En het kwam razendsnel dichterbij. Al snel besefte ik dat dit niet langs ons heen zou trekken, maar recht over ons heen zou komen! Wauw! Er waren zo veel flitsen dat de lucht bijna constant verlicht was en de donder leek de aarde door midden te splijten. De ramen trilden van de kracht en ik zat genietend achter mijn gordijntje te kijken. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n intense onweersstorm gezien. De regen kwam in bakken naar beneden en de onweer zelf was onbeschrijflijk mooi. De storm duurde tot zo’n 3 uur, dus ik heb lekker lang kunnen genieten. Het was alsof de bush mij op deze manier gedag wilde zeggen.

Op maandagochtend heb ik de laatste dingetjes ingepakt en stilletjes afscheid genomen van de bushcamp. Toen de schoonmaaksters klaar waren met de kamers konden we naar de stallen en was het tijd om afscheid te nemen van Glen. Gatverdamme dat was weer moeilijk. Voor het eerst in mijn leven wist ik niet wat ik tegen mijn beste maatje moest zeggen. Gelukkig begreep hij het ook zonder veel woorden, en na een laatste knuffel ben ik in de auto gestapt en zijn we weg gereden.
Eenmaal op de stallen ben ik gelijk naar Yakima’s stal gegaan en heb haar mee naar buiten genomen. Ik heb haar wat laten grazen en heb haar daarna naar de paddoc gebracht. Om 10 uur hadden we mijn laatste trail op de planning staan, en ik besloot weer bareback te gaan. De trail was heerlijk, Yakima liep super en was lekker actief. Dus konden we lekker door dips draven en uphill galopperen. Ik had zo veel lol met mijn paardje. Uiteindelijk kwamen we bij first dam en wat we daar zagen was ongelooflijk! In één nacht was de hele dam met water gevuld! Daar waar het water de afgelopen maanden maar tot de buik van de paarden kwam als we in het midden van de dam stonden, stond het nu denk ik wel meer dan een meter hoger! Shannon, die de trail leidde, keek me met een grijns aan en vroeg of ik zin had om de eerste echte damswim van het jaar te hebben. Dit hoefde ze geen tweede keer te vragen! Ik heb mijn schoenen uit geschopt en heb Yakima het water in gestuurd. Normaal wil Yakima niet van de groep paarden weg, maar dit keer had ze schijnbaar zin om te gaan zwemmen, want ze ging er enthousiast in. Al binnen een paar meter voelde ik dat de grond onder haar hoeven verdween en dat ze moest gaan zwemmen. Ik kon niet anders dan breed lachen, dit was fantastisch! Ik heb 3 keer een flinke cirkel gezwommen, en ben toen toch maar het water uit gegaan, want de rest stond te wachten. We zijn verder gereden en hebben nog wat drafjes gedaan. Deze waren voor mij erg grappig, want Yakima en ik waren beiden zeiknat, waardoor ze toch wel erg glad werd… Ik heb me tijdens de drafjes dus goed aan haar manen vast moeten houden om er niet per ongeluk vanaf te glijden. Leuke laatste trail dus!
Eenmaal terug op de stallen begonnen de moeilijke momenten. Eerst moest ik afscheid nemen van Yakima, mijn allerliefste paardje. Na een laatste knuffel en kus op haar neus ben ik weggelopen en heb ik niet meer omgekeken. Vervolgens was het tijd voor het afscheid van de rest en mijn certificaat. Tijdens het oplezen van het certificaat konden Traci en Shannon niet naar mij kijken, omdat ze bang waren zelf ook te gaan huilen. Nooit leuk… Hierna heb ik van alle andere studenten afscheid genomen en als laatste was Shannon aan de beurt. Moeilijk, zo moeilijk.. Maar we moesten toch echt gaan, want we waren al veel te laat. Dus zijn Traci en ik snel de auto in gesprongen en naar het vliegveld geracet, waar we 20 minuutjes voor vertrek van het vliegtuig aankwamen. Gelukkig waren ze nog niet met boarden begonnen, dus na het inchecken konden Traci en ik nog even aan een tafeltje gaan zitten om nog wat te kletsen. Uiteindelijk begon het boarden en moest ik toch echt voor de allerlaatste keer afscheid nemen. En na een laatste blik op Traci, die zich met tranen in de ogen omdraaide, ben ik weggelopen naar het vliegtuig.
Toen we waren opgestegen kon ik hoedspruit zien liggen en heb er naar gekeken zo lang als mogelijk was. Ik kon precies de stallen zien liggen, de wildlife estate, Sleepers, the Bridge en alle andere plaatsen die me zo dierbaar zijn. Maar ik weet dat ik terug zal komen en dat ik ze allemaal weer zal zien.
De rest van de vlucht ging vrij snel voorbij en al snel was ik op Joburg airport. Hier ben ik op de grond tegen de muur gaan zitten en heb mijn laptop er bij gepakt om alle foto’s die ik net van Traci had gehad uit te zoeken. Ik zat er nog geen 20 minuten toen ik opeens een stem hoorde zeggen: “Hey little sister!”. Toen ik opkeek zag ik daar opeens Werner staan! Wauw, dat was nog eens een leuke verassing! Schijnbaar was hij op zoek naar een internetcafe op de airport hier en zag mij toevallig zitten. Ik had in totaal bijna zo’n 6 uur overstaptijd op Joburg en had hier totaal geen zin in gehad, maar dit maakte het toch wel een heel stuk leuker. We hebben samen lekker over e airport gestruind, hij heeft mij op een milkshake en een brownie getrakteerd en we hebben samen lekker zitten lachen en lol maken. Wat is het toch fijn om goede vrienden te hebben :) Bij het afleveren van mijn koffer vermeldde hij trots dat hij zijn kleine zusje af kwam zetten op het vliegveld, en de man achter de balie geloofde hem meteen. Uiteindelijk moest ik toch echt door de douane, maar dit afscheid was gelukkig niet zo moeilijk, want ik weet dat ik hem over een paar weken weer ga zien als hij naar Nederland komt.
De rest van de reis ging prima en uiteindelijk kwam ik aan in Nederland. Het is vreemd om weer terug te zijn, maar ik weet zeker dat het niet voor heel lang zal zijn. Volgend jaar ga ik weer terug naar African Dream, naar alle fantastische mensen en mijn allerliefste paardje. Ik kan nu al niet wachten!

Heel erg bedankt voor het lezen van al mijn blogs en ik laat volgend jaar weer van me horen als ik weer terug ga!