Onder de sterrenhemel

De rest van het weekend was rustig. Ik heb veel aan mijn verslag kunnen werken en ben nu een heel eind klaar. Daarnaast heb ik wat zitten tekenen en laptoppen.

Op maandag zijn we weer naar de stallen gegaan om in de ochtend een springlesje te krijgen. Het begon heel erg goed en Yakima sprong heerlijk, maar toen we met de moeilijkere oefeningen moesten beginnen begon ze te weigeren. En dat mocht natuurlijk niet. Het kostte wat moeite om haar over te halen, maar uiteindelijk heeft ze toch nog wel goed gesprongen. Waarschijnlijk kwam het omdat ze weer een beetje in moest komen nadat ze bijna een week niet gesprongen heeft.
Na de les heb ik het halster dat ik op vrijdag geknoopt had op haar uitgeprobeerd en het stond haar super. Daar moest dus een kleine fotoshoot mee gehouden worden.
’s Middags heb ik nog op Jessie gereden, maar daar was echt geen land mee te bezeilen. Ze had natuurlijk het hele weekend stil gestaan en dat was duidelijk te merken aan haar energielevel. Ze bleef maar proberen om onder me uit te lopen en weg te rennen. Toen ze ook nog begon te bokken had ik er een beetje genoeg van. Toen heb ik haar bij iedere letter in de bak op een kleine volte gezet en moest ze uiteindelijk wel naar mij gaan luisteren. Hierna is Erin er op gegaan en heeft zij nog wat met Jessie gesprongen. Ik heb in de bak de hindernissen verhoogd voor haar en Traci, die met Station aan het springen was. Toen Traci klaar was met rijden moest ze een beetje haast maken om nog op tijd te zijn voor een trail. Daarom vroeg ze of ik zin had om haar Station uit te stappen. Nou uhm, ja natuurlijk wil ik dat! Wat een leuk paard is het. Ondanks dat ik alleen maar met een lang teugeltje gestapt heb kon ik al wel voelen dat hij heel goed reageerde op alle hulpen en dat hij lekker energiek voorwaarts liep. Lijkt me een leuk paard om mee te werken.
’s Avonds hebben de Franse studenten gekookt en ze hadden een heerlijk toetje gemaakt: wentelteefjes. Jumjumjumjum :) Het toetje was stiekem dus nog leuker dan het hoofdgerecht.

Dinsdagochtend kregen we weer een springles. Tijdens het warmrijden heb ik even met Tash gewisseld, want ze had me beloofd dat ik nog een keer op haar paard mocht rijden. Hij reageerde heel goed op de hulpen en was fijn om te rijden. Na twee sprongetjes met hem zijn Tash en ik weer terug gewisseld zodat ik de rest van de les Yakima kon rijden. Vandaag was ze super om te rijden en ze stormde op de hindernissen af. Zo fijn om te voelen hoe blij ze was! Zelfs bij de lijn heeft ze geen enkele keer geweigerd en ze luisterde goed wanneer ik haar vertelde hoe veel galoppassen ze tussen de hindernissen moest nemen. Aan het einde hebben we nog een klein parcours gereden en deze deed ze ook goed. Alleen bij de laatste hindernis stopte ze, maar dit was ook wel een gekke hindernis die ze nog nooit eerder had gesprongen, dus hij was nog een beetje eng. Maar al bij de tweede poging sprong ze hem, en toen ik de tweede keer het parcours reed sprong ze er in één keer zonder twijfel overheen. Een supergoed lesje dus!
Na deze les kregen we een lesje in longeren. Amber vertelde ons wat over haar techniek, en het was wel heel interessant om daar wat meer van te leren.
Na deze les besloot Traci om nog naar de dam te rijden om daar te gaan zwemmen. Tja, fijn dat ze dat nu pas zegt, want ik heb geen kleren meegenomen… Gelukkig was het wasdag en lagen de tassen met was achterin de auto. Maar korte broeken had ik niet, en lange broeken zijn ook weer zo lang… Toen bleef er nog maar één optie over: in mijn pyjamabroek. Het moet er vast heel grappig uit hebben gezien hoe ik op mijn flipflops en in mijn pyjama met een hoofdstel in mijn handen over het terrein liep. Ik ben in Yakima’s paddock op haar rug gevolt en was vervolgens klaar om te vertrekken. We waren met een grote groep en hebben de kronkelpaadjes door het bos genomen. Erg goed voor je evenwicht, want je moet (zeker met blote benen) iedere keer wegduiken en je benen optrekken om stekelbomen te ontwijken. Bij de dam heeft Yakima eerst wat met het water mogen spelen (spatten met haar voorbenen, haar gezicht tot aan haar hogen in het water steken en dan het water op laten spatten enz enz), en daarna was het toch echt tijd om het koude water in te gaan. We zijn verschillende keren op en neer gezwommen en het was heerlijk! De laatste keer dat we terug zwommen zijn Charlotte en ik samen als laatste gegaan en zijn we zonder handen met onze armen wijd overgezwommen. Dat voelt pas vrij :)
Nadat wij klaar waren met zwemmen heb ik Yakima even uitgeleend aan Alexane zodat zij ook nog wat kon zwemmen (ze reed op Closh, die nooit wil zwemmen). Toen ik hierna weer op Yakima moest volten, bleek dat het toch wel erg moeilijk was als jij en je paard nat zijn. De eerste keer dat ik het probeerde gleed ik half uit op de grond waardoor ik niet hoog genoeg kwam. De keer erna lukte het me om er op te komen, maar Yakima maakte een gekke beweging naar links waardoor ik iets verder door naar rechts gleed en mijn balans verloor. Ik kon me nog net aan haar manen vastgrijpen om er niet gelijk aan de andere kant weer vanaf te glijden (wat waarschijnlijk erg grappig geweest zou zijn, want dan zou ik vol in het water zijn gevallen), maar zat wel te ver naar achteren. Ik greep de teugels vast en kon nog net voorkomen dat Yakima de bosjes in dook. Gelukkig stopte ze waardoor ik mijn balans weer terug vond en goed op haar rug kon gaan zitten. Pfoe, dat hebben we ook weer overleefd :P
’s middags zijn we de bush in gegaan voor een kleine wandeling door het Mohlebetsi riverbed. Door de floods is er veel rotzooi met het water meegekomen, waaronder veel ijzerdraad, waar de dieren in vast kunnen komen te zitten. Wij moesten daar gaan wandelen en stukken ijzerdraad die we vonden meenemen. Helemaal niet erg om te doen, zeker niet omdat het Mohlebetsi riverbed een van mijn favoriete plaatsten op het reservaat is, met alle rotsen en omgevallen bomen. Het was een snelle en korte wandeling omdat de zon al snel onder begon te gaan, maar het was zo mooi.
Eenmaal terug op bush camp moest ik weer koken en dit keer wilde Traci dat ik pizza’s zou maken. Ik heb wat hulp in geroepen van Patty, Charlotte en Glen en met zijn 4tjes hebben we alles klaargemaakt. De pizza’s waren weer heerlijk. Ik kan het iedereen aanraden om pizza’s op deze manier te maken, want het maakt het gewoon het lekkerste: zelf je pizza beleggen met alles wat je lekker vindt en daarna op de braai de pizza opwarmen. Het was dus weer een geslaagde avond! Toen Patty en ik terug bij onze kamer kwamen bleek dat de sleutel nog in de keuken lag, dus moesten we weer terug. Het was natuurlijk stikdonker en alleen mijn zaklamp geeft een fatsoenlijke hoeveelheid licht, maar het was niet genoeg om de keuken volledig mee te beschijnen. Toen we er bijna waren hoorden we opeens een glas dat op de tafel omviel. Wat was dat? Zou het een honingdas zijn? Of een stekelvarken? Beide zijn niet heel leuk om tegen te komen. Of misschien is het iets dat nog veel groter en enger is, een leeuw ofzo? We schrokken ons alle twee kapot op het moment dat we beweging in het licht van de zaklamp zagen, maar sloegen gelijk daarna een zucht van verlichting, het was Bounce maar die ons vrolijk kwispelend kwam vragen wat wij in het donker bij de keuken deden. Pfoe…

Vanochtend zijn we de bush in gegaan om wat gaten in de wegen van Jejane te vullen. Met de tractor met een aanhanger vol zand er achter zijn we op pad gegaan. Het was hard werk, maar ook heel leuk werk. Lekker om zo in de bush bezig te zijn en hiermee Glen een beetje te kunnen helpen. En de wegen zien er weer wat beter uit :)
Rond 2 uur kwam Traci op bush camp met tassen vol eten voor de avond. We zouden namelijk een night trail gaan doen. Dat betekende om 4 uur vertrekken met de paarden, en dan tot 7 uur/half 8 in de bush blijven zodat we ook in het donker zouden rijden. Om 3 uur zijn we naar de stallen vertrokken en hebben we alles klaargemaakt voor vertrek. Iedereen had een rugtas vol met eten voor zichzelf, eten voor het paard, zaklamp, eventueel een camera en warme kleding. De paarden werden gezadeld en daarna konden we vertrekken. Tijdens het eerste deel van de rit zijn we door de smalle bosweggetjes gegaan en hebben we af en toe nog een stukje gedraafd. Ik kan je vertellen dat draven met een grote rugtas op je rug niet heel prettig is, maar ach, als je in verlichte zit gaat is het nog best te doen. Om ons heen begon de lucht al langzaam te verkleuren en het duurde niet lang voordat de zon onder ging. Bij second dam zijn we van onze paarden af geklommen en hebben we de hoofdstellen af gedaan om ze hun eten te kunnen geven. Yakima stond heerlijk uit haar plastic tas te eten en ik ben er lekker naast gaan zitten met mijn bakje lasagne. Toen Yakima haar eigen plastic tas leeg had vond ze het wel een idee om ook even in mijn plastic tas te kijken of daar misschien nog wat voer in zat, maar jammer voor haar was dat niet zo. Ondertussen had ik mijn pakje drinken gepakt en zat ik het leeg te drinken. Yakima stond even af te kijken wat de techniek was, en op het moment dat ik het pakje zonder op te letten in mijn hand had, pakte ze met haar mond het rietje vast. Slimme meid… Ik heb nog een hele tijd met Yakima zitten knuffelen terwijl het steeds donkerder werd en langzaam de sterren tevoorschijn kwamen. Toen het helemaal donker was hebben we de paarden weer fatsoenlijk opgezadeld en zijn we terug richting de stallen gereden. Echt een super ervaring om zo in het donker onder de sterrenhemel te rijden. Het duurde ongeveer een uur om terug op de stallen te komen, maar het voelde nog steeds veel te kort. Het was zo verschrikkelijk mooi!