Afscheid...

Mijn allerlaatste blog, als afsluiter van de mooiste tijd van mijn leven. Deze laatste paar dagen waren zo verschrikkelijk mooi, met zulke fantastische mensen die het extra bijzonder maakten. Ik zit hier nu op het vliegveld van Joburg en schrijf vanaf hier het eerste stuk van mijn laatste blog. Ik mis iedereen verschrikkelijk, nu al. En ja, Yakima nog het meeste. Ik was er nog niet klaar voor om weg te gaan, er was nog zo veel meer wat ik wilde zien en doen. Maar dat maakt de drive om hier terug te komen alleen maar groter. Hierbij dus de beschrijving van de laatste dagen.

De zondag was nog erg gezellig. Omdat ik weer in het huis van Traci en Glen was getrokken kon ik daar gezellig meedoen met alles wat ze daar deden, en in dit geval was dat films kijken. Eerst hebben we V for Vendetta gekeken, waarbij Glen en Javier bijna gelijk in slaap vielen en gezellig de hele film hebben liggen snurken. Hierna werd een andere film aangezet die niet zo heel interessant was, dus toen ben ik met mijn laptop naar de logeerkamer vertrokken. Al snel kwam Jv de kamer in gelopen, hij vond de film ook niet echt leuk, dus toen hebben we de rest van de middag zitten kletsen. ’s Avonds zijn we even naar de keuken vertrokken om te eten en daarna konden we gelijk weer terug naar het huis om films te gaan kijken, want ja, zondagavond is filmavond. En aangezien we met heel veel studenten, plus familie Thomson, plus Jv en Javier waren, was het weer gezellig druk. Ik heb maar meteen het matras geshotgund om het lekkerste plekje voor de tv te krijgen. Na de film is iedereen naar de bungalows vertrokken en Jv, Javier en ik hebben nog een film aangezet. Ook deze was niet heel spannend en ik heb de halve film liggen doezelen. Omdat ik toch al half lag te slapen en te lui was om op te staan heb ik besloten om die nacht in de huiskamer door te brengen, natuurlijk zonder er bij na te denken dat er nogal wat huisdieren in het huis rondliepen. Eerst was het chico die de hele tijd probeerde bij ons onder de deken te kruipen, maar die het vervolgens toch te warm vond, er weer onderuit kroop en bovenop ons kwam liggen. Daar ging het eerste deel nachtrust. De tweede was Pedro die als een stuiterbal door de kamer aan het springen was. Als hij niet op onze gezichten sprong, was hij wel aan onze tenen aan het knabbelen of op de trommels en gitaren bij de bar aan het springen. Tweede deel nachtrust was verstoord. En als laatste hadden we Bounce. Deze gaf gelukkig niet zo heel veel problemen, want ze kwam halverwege de nacht het matras op wandelen en kwam lekker tegen mijn buik aan liggen. Daar werd ik alleen maar wakker van als ze zich omdraaide. En volgens Javier heb ik de helft van de tijd met mijn armen om haar heen liggen slapen, gezellig :)

Op maandag werden we pas vrij laat wakker en moesten we ons haasten om vóór Traci klaar te zijn (en je weet dat je echt veel te laat bent als je pas na Traci aan komt lopen, want Trace is altijd minstens 10 minuten te laat). Vervolgens zijn we naar de stallen vertrokken om voor de laatste keer een springles van Javier te krijgen. We hebben een hele interessante oefening opgezet en konden daarna beginnen de paarden warm te rijden. Yakima liep verschrikkelijk goed en was heerlijk voorwaarts. Ik moest haar zelfs een aantal keer flink inhouden omdat ze veel te snel op de hindernissen afstormde. Hierna konden we met de oefening beginnen en ook dit deed Yakima zonder problemen. De laatste hindernis was een met een grote, gele en hele enge sleeve, maar zelfs die sprong ze meteen. De hindernissen gingen al snel wat hoger en als laatste hebben we de hele oefening op 80 cm gesprongen. Een hele geslaagde laatste springles!
Na deze les heb ik nog op Jessie gereden en ook deze was verassend goed. Ik had verwacht dat ze alleen maar wilde rennen omdat ze het hele weekend stil had gestaan, maar alleen de eerste 10 minuutjes gaf ze wat problemen en daarna luisterde ze naar alles wat ik haar vertelde te doen. Het laatste kwartier heb ik haar zelfs met een lange teugel kunnen laten lopen en ze draafde rustig met haar hoofd naar beneden door de bak. Dus ook dit was een geslaagde afsluiter.
’s Middags hebben we paarden gepoetst en daarna zijn we terug gegaan naar bush camp. Ik wilde beginnen met al mijn spullen in te pakken en was al bezig mijn koffers van de logeerkamer terug naar onze bungalow te slepen toen Traci zei dat ik ook nog wel een nachtje bij hun kon blijven als ik dat liever wilde. Ook door Jv en Glen werd ik nog uitgenodigd en ik heb besloten om inderdaad die laatste nacht in het huis te blijven. Toch wel een beetje als deel van de familie. Ik heb mijn koffers in onze bungalow ingepakt, en daarna wat ik nog nodig had naar het huis gebracht. Hier hebben Traci, Glen en Jv allemaal een berichtje in mijn vriendenboekje geschreven en daarna was het tijd om naar de keuken te gaan voor het eten. En na het eten was het eindelijk zo ver: het afscheid. Op de laatste avond van studenten geven Glen en Traci altijd een certificaat met daarop zo veel mogelijk activiteiten en andere bijzonderheden daarop genoemd. En nu was het zo ver dat wij ze kregen. Nog voordat Traci de certificaten in haar hand had zaten Patty en ik al te huilen en ook Traci leek het wat moeilijk te hebben. Traci heeft nog een paar dingetjes over ons verblijf gezegd en het was duidelijk hoe jammer ze het vond dat wij al zouden vertrekken. De certificaten werden vervolgens gegeven, maar er staat nog niet de helft op van wat we allemaal hebben meegemaakt. Toch zijn het de belangrijkste dingen die het certificaat wel hebben gehaald. Hierna was het voor mij tijd om iets terug te geven: mijn tekeningen. Ze waren er alle twee zo blij mee. Glen zei gelijk dat hij hem in zijn bar op gaat hangen, dus de tekening zal binnenkort een mooi lijstje krijgen.
En hierna was onze laatste avond toch echt bijna ten einde. Ik ben naar het huis gegaan en heb daar nog met Jv en Glen een film gekeken. Maar het einde van de laatste avond was niet heel veel langer meer uit te stellen en aan het einde van de film ben ik toch echt naar bed gegaan. De laatste nacht, het afscheid kwam steeds dichterbij, maar daar wilde ik nog niet aan denken. En ik heb er ook niet aan gedacht, ik heb heerlijk geslapen.

Dinsdagochtend ging de wekken om 7 uur af. Het is hier denk ik nog niet eerder zo moeilijk geweest om mijn bed uit te komen, ik was echt nog niet klaar voor deze dag. Maar na 3 keer snoozen moest ik er toch echt uit, wilde ik nog op tijd zijn. Voor de laatste keer ontbijt hebben in de keuken met uitzicht op de waterhole waar we de laatste 5 maanden zo verschrikkelijk veel mooie dieren hebben gezien. Hierna heb ik de laatste dingetje ingepakt en toen alles in de koffers zat moest ik toch wel even 3 keer slikken. Vervolgens zijn we naar de stallen gegaan, en natuurlijk zaten we voor deze laatste keer in de bakkie. Op de stallen heb ik meteen Yakima uit haar stal gehaald en in de longeerarena gezet. Hier heeft ze gerold en nog wat door de arena gerend en het was leuk haar nog een keer zo blij te zien. Hierna hebben we de paarden gezadeld om op trail te gaan. Het was een trail van een uurtje en we hebben alleen maar gestapt, maar ik ben zo blij dat ik nog even met Yakima de bush in kon. Ze was super en is geen enkele keer geschrokken, en geloof me, dat is nog niet vaak voorgekomen. Na de trail heb ik alle tijd genomen om Yakima’s benen af te spuiten en haar naar de paddock te brengen. Nadat ik al haar spullen had opgeruimd was er nog een kwartiertje over, en dat heb ik met mijn allerliefste meisje besteed. Ik ben in haar paddock op haar rug gevolt, en heb nog even op haar rug gezeten, terwijl ze iedere keer naar me omkeek en aan mijn benen snuffelde en knabbelde. Wat zal ik haar verschrikkelijk gaan missen. Voor 5 maanden was ze mijn eigen paard en we hebben samen zo veel gedaan en meegemaakt. Ze is in de tijd dat ik er was zo verschrikkelijk vooruit gegaan. Ze is lang niet zo bang meer van gekke objecten als in het begin, ze is heerlijk voorwaarts geworden, haar gekke heup werd een steeds minder groot probleem en ze springt nu ook enge dingen en huizen. Ik ben zo trots op haar. Voor 5 maanden was zij alles voor me, ze was mijn beestje, en dat maakte het afscheid zo moeilijk. Maar er was geen ontkomen aan, om 12 uur moest ik me van haar rug af laten glijden omdat we moesten vertrekken naar sleepers voor een laatste milkshake. Weglopen zonder nog om te kijken is niet makkelijk…
Toen ik bij de tafel kwam, kwam er nog een minder leuke verassing. Glen en Jv zouden eigenlijk mee gaan naar sleepers, maar er was een buffel geschoten in Jejane en ze moesten daarheen om mee te helpen. Dus die moesten we opeens een uur eerder gedag zeggen dan gedacht. Hoe bedank je iemand die er 5 maanden lang voor heeft gezorgd dat je thuis was? Hoe zeg je dank je voor alle dingen die hij heeft gezegd en heeft gedaan? Voor alles dat we samen beleefd hebben? Daar zijn geen woorden voor te vinden. Het afscheid van Glen was dan ook heel moeilijk en ik hoop maar dat hij ook zonder woorden begrijpt wat deze 5 maanden voor me betekend hebben. En dan Jv, hoe kon ik hem bedanken voor de laatste dagen? Ook voor hem wilde ik dat hij zou weten wat het voor me betekende en dat deze laatste dagen heel bijzonder waren. Afscheid nemen is niet makkelijk, helemaal niet als het om hele bijzondere mensen gaat…
Na dit afscheid was het tijd om naar sleepers te vertrekken. Daar hebben Patty, Charlotte en ik alle drie de ‘Tashes milkshake’ genomen. Deze milkshake is naar Tash van de stallen vernoemd en speciaal voor haar hebben wij deze milkshake genomen. En toen deze allemaal op waren konden we weer afscheid nemen, dit keer van de andere studenten en Amber. Weer een moeilijk moment…
Rond 1 uur zijn we naar de airport gereden en daar kon onze terugreis beginnen. Vlak voordat we door de beveiliging moesten, was het tijd om Traci gedag te zeggen. Ik denk dat zij het het makkelijkste maakte voor ons, want na nog een paar laatste mooie en lieve woorden is ze zonder nog om te kijken weg gelopen. Ze wilde niet huilen in ons bijzijn, maar ik weet zeker dat ze dat in de auto wel heeft gedaan. En toen konden we op weg richting Nederland. Vanuit het vliegtuig konden we een laatste blik werpen op de stallen, de wildlife estate, en natuurlijk ook Jejane, ons nieuwe thuis. Ik zal het zo verschrikkelijk gaan missen, maar zal zeker proberen om nog eens terug te komen.

De rest van de vlucht ging helemaal prima en ik heb tijdens de lange vlucht lekker kunnen slapen waardoor de tijd een stuk sneller leek te gaan. In London hebben we moeten rennen om onze aansluiting te halen, maar gelukkig is dat allemaal gelukt.
Bij de aankomst op Schiphol stond het grootste deel van de familie als verassing op me te wachten, met een groot spandoek! Superleuk :)

En nu zit ik weer thuis, het is grijs buiten en het regent. Ik merk dat ik me toch wel een beetje claustrofobisch voel onder het dikke wolkendek en met alle gebouwen om me heen in plaats van een groot natuurreservaat. Het zal moeilijk gaan worden hier weer te wennen en ik mis iedereen al verschrikkelijk. Iedereen die mijn afgelopen 5 maanden zo bijzonder heeft gemaakt: Traci, Glen, Shannon, Jv, Amber, Javier, alle andere studenten, Pippa, Tash en nog al die anderen die ik nu vergeten ben te noemen.

Afscheid nemen is moeilijk, maar zoals Traci zegt: als er tranen zijn bij het afscheid betekent dat dat het een hele bijzondere een mooie tijd was. Dus eigenlijk zijn het tranen van geluk, voor de mooiste tijd van de wereld.