Hyena, luipaard, bomen en paardjes

Over de rest van de zondag kan ik heel kort zijn. Ik heb de hele dag in de keuken aan mijn verslag zitten werken, met mijn mama zitten skypen en wat Disney films zitten kijken (Beauty and the beast en Bambi). ’s Avonds hebben we in het huis nog naar de film Thor gekeken (opeens begrijp ik de grappen op 9gag).

Op maandag zijn we op trail gegaan. Charlotte rijdt sinds kort het paardje Barbossa, een jong diertje dat van Nicolette is en zij had gevraagd of één van ons met het paardje kon gaan werken. Charlotte heeft dit op zich genomen en vandaag was het zo ver om met de hele groep op trail te gaan. Zo kon Nicolette de vooruitgang van haar paardje met eigen ogen zien. Ik mocht op Yakima en ben als backup gegaan. Tijdens de rit hebben we een paar keer gedraafd en gegaloppeerd. Het was de eerste keer voor Barbossa dat hij in de bush mocht draven en galopperen en het ging verassend goed. Ook Yakima was heerlijk te rijden. Ze had er duidelijk zin in, want bij beide keren dat we aan galoppeerden, gaf ze een paar vrolijke bokjes. Leuk om te merken dat ze steeds meer energie krijgt! Na deze trail moest ik nog op Jessie rijden, maar die heeft wat wondjes in haar mond zitten. Traci gaf me een bitloos hoofdstel en ik moest maar proberen daar mee te rijden. Jammer dat dat paardje niet zo makkelijk is en zonder bit amper te houden is. Ik ben in de longeerbak gaan rijden, zodat ze niet ver weg zou kunnen rennen en ben in stap begonnen haar aan het bitloze hoofdstel te laten wennen. In stap luisterde ze nog wel naar me en ze was redelijk makkelijk terug te nemen, maar in draf werd dat wel anders. Steeds weer probeerde ze onder me uit te lopen en zo hard mogelijk te gaan rennen. Uiteindelijk zei Traci dat ik kon proberen haar te geven waar ze om vroeg, dus met een ontspannen hand te rijden, in de hoop dat ze wat relaxter zou gaan lopen. Toen ik haar dus wat meer teugel gaf begon ze als een gek door de bak te galopperen en wilde niet meer stoppen, dat hielp dus ook niet. Ik ben toen maar wat meer overgangen gaan rijden en heb aan het einde nog een hele tijd met losse teugel gestapt. Hopelijk ontspant ze wat van dit werk.

Op dinsdag zijn we naar Nicolette toe gegaan. Naast Barbossa heeft ze namelijk ook nog een jonge merrie met veulen. De merrie is in het verleden mishandeld en ze is nu langzaam met die merrie aan het werk om haar weer wat vertrouwen te geven. Een tijdje geleden is een andere vrouw, Amber, uit Amerika over komen vliegen om in Zuid Afrika te komen wonen. In Amerika had ze een range waar ze veel met paarden heeft gewerkt. Ook veel met mishandelde paarden, dus ze heeft heel wat ervaring. Traci en Nicolette vonden het een leuk idee om haar met de merrie van Nicolette te laten werken zodat ze ons kon laten zien met wat voor methodes ze werkt. Ze heeft ons met de merrie een demonstatie gegeven en het was echt heel leuk om te zien! Zoals ze die merrie steeds weer het vertrouwen gaf en stapje voor stapje met haar aan het werk ging was erg bijzonder. Hierna ging ze ook nog even met het veulen aan de slag, maar die had de concentratie van een goudvis, dus langer dan een kwartiertje was dat ook niet.
Toen we weer terug op de stallen waren hadden we nog even tijd om te rijden, dus ik heb Yakima opgezadeld en heb wat met haar gesprongen.
’s Middags zijn we de bush in geweest om nog meer bomen te tellen. Dit keer was het in het gebied waar we al twee keer olifanten tegen zijn gekomen tijdens het tellen, maar nu was er gelukkig geen olifant te zien. Maar wel een hoop beschadigde bomen, dus dat was goed voor de tellingen.

Op woensdag heb ik eerst op Jessie gereden, een een nieuwe poging gedaan om het bitloze hoofdstel te gebruiken. Maar toen ze er een aantal keer bokkend vandoor ging en op haar plaats rondjes begon te draaien vroeg ik me toch wel af hoe veel zin het had om hiermee door te gaan. Van Traci mocht ik proberen met bit te rijden, maar dan moest ik wel heel zacht zijn in de mond. Tja, dan dat maar proberen. Maar ook hiermee was ze net zo erg, zonder het bit echt te kunnen gebruiken heb je gewoon geen rem bij zo’n paardje. Traci zag dit ook in en vond dat ik dan maar alleen moest stappen, in de hoop dat ze op die manier zou leren te ontspannen met een ruiter op haar rug. Gelukkig leek dit wel te helpen en met een lang teugeltje heb ik nog een half uur door de bak gestapt. Hierna kregen we een springlesje van Shannon. Helaas had Yakima haar dag niet, want het ging niet geheel vlekkeloos. We begonnen met wat oefeningetjes om het van been verwisselen in galop te oefenen. Door Yakima’s rare heup vond ze het al moeilijk, maar vaak kon ze het met wat extra steun van de teugel en het been wel doen. Vandaag niet… Ze wilde maar niet buigen, wat het overspringen wel erg moeilijk maakt. Uiteindelijk ben ik maar even wat dressuur gaan rijden, zodat ze wat rond zou komen en beter naar mijn hulpen zou gaan luisteren. Maar uiteindelijk bleef het wisselen van galop hopeloos. Hierna konden we wat kleine sprongetjes doen, ook met het verwisselen van been, en zelfs bij deze kleine sprongetjes wilde ze weigeren. Met wat overredingskracht ging ze er wel overheen, maar veel zin had ze duidelijk niet. Als laatste moesten we nog een parcoursje springen, en hiervoor gingen de hindernissen wat omhoog. En daar had Yakima dus even echt geen zin in.. Ze bleef proberen te weigeren, maar moest van mij toch echt over alles sprongen heen. Dus af en toe kostte het wat pogingen, maar uiteindelijk sprong ze alles (één voordeel van zo veel weigeringen, je raakt er steeds meer aan gewend. Ik merk dat ik ze nu veel beter uit kan zitten en niet meer gelijk aan Yakima’s hals hang xD ). De springles duurde uiteindelijk zo’n 2 uur, dus misschien vond Yakima het allemaal gewoon te lang duren.
’s Middags zijn we weer op game drive gegaan. Glen had een missie, en dat was poep verzamelen. Iedere drie maanden worden er van verschillende diergroepen tests gedaan en daarvoor moesten wij nu gaan poep rapen. En deze moest vers zijn, echt vers. Dus we moesten op zoek naar impala, giraf, buffel, koedoe en gnoe. Als eerste kwamen we impala’s tegen, maar die verdwenen al snel de bosjes in, niet geslaagd dus. Een eindje verder kwamen we een tweede groep impala’s tegen, en we zijn op een afstandje stil gaan staan om te wachten tot er een zou poepen. Voor de mensen die de impala-Mac Donalds grappen kennen, het is net als langs de Mac drive gaan. Zodra je de grote M ziet moet je je bestelling doen, en dan wachten tot het opgewarmd en klaar is. Wij hadden geluk en snel heeft Glen impalakeutels in een zakje gedaan. En wie mocht deze vasthouden? Precies, ik.
Naast het poep verzamelen hadden we nog een andere missie, namelijk een twee meter lange python bij Steve’s pan vrij laten. Traci had deze ’s ochtends in de badkamer gevonden en Glen er bij geroepen om hem te verwijderen. Toen Glen de badkamer in kwam kon hij hem niet vinden (erg knap, als je bedenkt dat het beest twee meter lang was en vrij dik, je zou denken dat ie wel te zien zou moeten zijn), maar toen hij zich omdraaide zat de python vlak achter hem. Vervolgens moest hij een bak gaan halen om het beest in te doen, en heeft de python in een zak meegenomen in de auto. Maar hij wist niet dat er een gat in de onderkant van de zak zat. En om dit python verhaal nog spannender te maken, die python was half de zak uit toen Glen omkeek. Er was net genoeg tijd om aan de handrem te trekken en uit de auto te springen. Het was erg fijn om al die verhalen te horen toen wij met de python in Fugly zaten. Gelukkig zijn er bij ons geen gekke dingen gebeurd. We hebben de python bij Steve’s pan uit de kist gelaten en hij is al vrij snel een boom in gekropen. Het is dat wij wisten dat hij er zat, anders hadden we hem nooit gezien.
Hierna wilde Glen weer verder gaan met poep verzamelen en besloot langs een blok huizen van shareholders te rijden. We waren nog niet heel ver toen ik iets over de weg zag schieten, een hyena! Hij verdween al snel in de bosjes aan de rechterkant en Glen besloot de eerstvolgende weg aan de rechterkant in te slaan. Terwijl we daar reden zag ik iets verderop iets bewegen. Ik dacht eerst dat het de hyena was, maar het had helemaal niet de bouw van een hyena… Is het echt? Ja het was echt een luipaard! Dat is al de derde, we worden verwend de laatste tijd :) En op datzelfde moment kwam ook nog eens de hyena aanlopen, maar die verdween ook weer snel. We zijn het luipaard een stukje gevolgd, tot hij te ver van de weg af week. Een eindje verderop zagen we een kleine groep impala’s staan, en Glen dacht dat er heel misschien een hele kleine kans zou zijn dat het luipaard zou gaan jagen. We zijn naast de impala’s stil gaan staan en hebben gewacht, en gewacht, en gewacht, maar er gebeurde niks. Tot Patty achter ons het luipaard langs zag lopen, hij ging dus helemaal niet jagen. Goed dat ze hem zag, anders waren we nog langer voor niks blijven staan. We zijn hem nog een eindje gevolgd, tot hij de bosjes in verdween. Maar het was zeker een goede sighting! Hierna zijn we terug richting bush camp gereden en kwamen langs de N1 nog de hyena tegen! Hoezo een gelukstreffer? Ook de hyena zijn we een stukje gevolgd, maar die verdween al snel in het donker. Maar wat een goede avond! We hebben alleen maar poep van impala’s kunnen verzamelen, dus daar zijn we niet heel erg mee opgeschoten, maar we hebben mooi wel een hyena en nog een luipaard gezien :)

Vanochtend zijn we voor de laatste keer bomen gaan tellen voor Charlotte. Dit keer in het gebied waar eigenlijk geen olifanten kunnen komen omdat er een elektrisch draad omheen hangt. Zo kan dit gebied als nulmeting gelden. Maar laat het nou net het feit zijn dat er sinds een paar dagen wél drie olifanten in het gebied zitten. Deze zijn waarschijnlijk op een weg onder de draad door gelopen, want boven de weg is deze iets hoger om er auto’s doorheen te laten. En wat jongere en dus kleinere olifanten kunnen daar nog wel onderdoor. Er was in het gebied dus wel wat schade te vinden, maar gelukkig was het niet heel erg. Aan het einde van de telling had Charlotte nog iets om ons te bedanken voor de hulp: een boom-tel-certificaat. Heel leuk gedaan :)
’s middags heb ik Yakima gereden en heb besloten om gewoon wat dressuur te gaan doen. Ze was gisteren zo vervelend met springen dat ik het vermoeden heb dat ze er een beetje genoeg van had, dus dan maar even wat anders doen. Dressuur ging gelukkig goed en ze liep heerlijk voorwaarts. Dat was vast om haar slechte gedrag van gisteren goed te maken. Na het rijden heb ik haar even in de kleine arena gezet zodat ze kon rollen en ben zelf op een levensgevaarlijke hindernis gaan zitten. Zo dacht Yakima er tenminste over, want toen ze naar me toe wilde komen heeft ze eerst een hele tijd snuivend en met grote ogen naar de enge gele blokken staan kijken en kwam toen pas heel voorzichtig stapje voor stapje naar me toe om om aandacht te vragen. Dat was even een lekker knuffelmomentje met mijn paardje.
Nu zit ik in de keuken te wachten tot het eten klaar is en daarna kan ik lekker naar bed. Want ik zal morgen goed uitgeslapen moeten zijn om 3 paarden te gaan rijden. Nu al zin in!