The Big 5? Nope, the Big 7! In één dag!

Het weekend verliep rustig. Nadat we op vrijdagavond uit waren gegaan hadden we het wel nodig om op zaterdag een keertje uit te slapen. De rest van de dag hebben we niet zo veel noemenswaardigs gedaan. Ik heb weer wat zitten lezen en muziek zitten luisteren. ’s Middags hebben we besloten nog naar bush pool te gaan, maar het zat daar helaas vol met kinderen, dus we hadden niet heel veel zin om ons daarbij in het kleine zwembadje te proppen. We hebben zitten zonnen en lezen tot de kinderen weg waren, en zijn daarna nog heel even het water in te gaan. Maar tegen die tijd was het eigenlijk al te veel afgekoeld om nog fijn te kunnen zwemmen.
’s Avonds had Jason, een vriend van Glen en Traci, voor ons gekookt. Hij had heel veel wilde plannen, maar omdat hij tijdens het koken in slaap was gevallen kwam daar niet zo heel veel van terecht. Maar het eten dat hij gemaakt had was erg lekker!

Op zondag hadden we de hele dag de tijd om aan ons verslag te werken. Om me goed te concentreren heb ik me met een muziekje in onze kamer opgesloten en ik heb de hele dag kei hard doorgewerkt. Het resultaat is dat ik erg veel ben opgeschoten en mijn verslag begint al echt vorm te krijgen!
Aan het einde van de middag zijn we op game drive gegaan. Er was een melding dat Dendo, de hippo, bij Snare dam was gezien, dus we besloten daar heen te gaan om hem te zoeken. Helaas hebben we hem niet gezien, maar er was wel een krokodil die recht op ons af kwam zwemmen! Vlak voor ons hield hij stil en zo bleef hij liggen. Er leuk voor ons dat hij zo dichtbij kwam, maar waarschijnlijk deed hij dat omdat hij door mensen gevoerd wordt. Niet helemaal de bedoeling…

Op maandag was het weer een dagje in de stallen. Traci was er de hele dag niet omdat ze het weekend een show had en gelijk daarna is doorgegaan naar de 99ste verjaardag van haar oma. We konden dus zelf weten wat we wilden doen en hebben besloten op trail te gaan. Yakima was meegegaan op wedstrijd en had een rustdag, dus ik heb op Oil Rig gegaan. Wat een heerlijke rit! Oil Rig is een heerlijk lead paard en kent het bos beter dan dat wij het kennen. We zijn voorbij second dam gegaan, en dit gebied kennen we nog helemaal niet zo goed en we waren van plan om dezelfde weg terug te nemen als we heen waren gegaan. Maar op het kruispunt waar we om wilden draaien trol Riggie heel erg naar rechts, dus we zijn hem maar gevolgd. En als snel waren we weer terug bij second dam, maar dan aan de andere kant. Dat paard is beter dan een gps!

Op dinsdag zijn we eerst naar de stallen gegaan waar we hebben gesprongen. Ik mocht weer op Yakima en ze deed het helemaal niet slecht! Ze vond een aantal sprongen eng, maar met voldoende aansporing sprong ze alles. Heerlijk! We hebben nog wat oefeningen geprobeerd om te leren boven de sprong van been te verwisselen, maar dat was toch wel erg moeilijk. Doordat Yakima’s ene heup lager is dan de andere gaat het omspringen niet makkelijk en komt ze daarbij vaak overkruist te zitten. Hierdoor lukte het niet om boven de sprong te wisselen, maar bij het galopperen over een balkje kon ze het aan het einde wel. Knappe meid :)
’s middags zijn we de bush in gegaan om nog meer bomen te tellen. Het ging erg goed en we waren net voor het donker klaar. We hebben gelijk de dangertape er af gehaald en toen we dat in Fugly aan het leggen waren kwamen Glen en Patty opeens aanlopen met een niet netjes opgerold draad. Huh, volgens mij was er afgesproken dat dat draad voortaan goed opgerold zou worden bij het opruimen, zodat het bij de volgende bomentelling ook weer makkelijk af te rollen zou zijn. Maar wat bleek, ze hadden het op staan rollen toen ze opeens van rechts een hard geluid hoorden: een olifant die bomen stond te breken. Toen ze ook nog eens van links een tweede olifant hoorden vonden ze het genoeg geweest en hebben ze het touw bij elkaar gegraaid om zo snel mogelijk naar onze veilige Fugly te komen. Tja, ieder van ons zou hetzelfde gedaan hebben, je wil niet opeens oog in oog met een olifant staan! We zijn nog in Fugly op zoek gegaan naar de olifanten, maar het was al donker en we konden ze niet meer vinden. We zijn via de N1 terug naar bush camp gereden en opeens doemde er vanuit het donker opeens een boom op. Een grote boom. Op de weg. Wat? Dat kon maar één ding betekenen, er waren ook hier olifanten geweest. Verder langs de N1 lagen meer omgevallen bomen en Glen vermoedde dat ze via de weg richting het hek waren gelopen en dan nu langs het hek op liepen. En dat was precies de weg die wij moesten nemen voor bush camp. Zou het dan toch nog kunnen lukken om olifanten te zien? Helaas niet, hoe groot ze ook zijn, olifanten zijn heel moeilijk te vinden en we hebben ze ook nu gemist. Maar ach, met zo veel olifanten hier moet het binnenkort toch wel een keertje lukken om ze weer te zien!
’s Avonds hebben we in het huis van Glen en Traci gegeten en hebben we een film gekeken. Er gezellig, vooral met bushbaby Predro die overal door het huis springt. Wat een geweldig beestje! Hij is echt enorm gegroeid en begint steeds leuker te worden. Hij stuitert het hele huis door en sprint van schouder naar hoofd, naar knie, naar hand, waar hij aan je vingers probeert te eten. Tot hij in de gordijnen klom en we onze Pedro concentratie een beetje verloren. En ja, vervolgens waren we hem kwijt… Het hele huis is doorzocht, maar hij was nergens te vinden. Glen verwachtte dat Pedro zich gewoon ergens had opgekruld en diep lag te slapen en dat als hij wakker zou worden wij hem wel weer terug konden vinden, maar Traci geloofde het niet helemaal. En zij had gelijk, wat uiteindelijk heeft ze hem gevonden in de achtertuin, waar hij de tijd van zijn leven scheen te hebben. Pfoe, die is ook weer terecht!

Gisteren zijn we weer in de ochtend naar de stallen gegaan voor een springlesje van Traci. Yakima deed het fantastisch. Ze was lekker voorwaarts en wilde dolgraag springen. Aan het einde had Traci nog een hindernis van 90 cm opgezet die ik met Yakima wel mocht proberen, en zonder af te remmen of te aarzelen sprong ze hem. Vervolgens tikte ze wel een balk aan waar ze van schrok en e er vandoor sprintte, want ja, stel je voor dat ie je op eet! Maar ook de tweede keer dat we hem sprongen aarzelde ze niet. En de derde keer rende ze er helemaal enthousiast op af, super!
Hierna heb ik nog op Twin gereden. Weten jullie nog? Dat 5 jarige paardje dat nog heel veel moet leren? Hij heeft een hele tijd stil gestaan omdat hij iedere keer kreupel was, maar vandaag mocht hij weer voor het eerst rustig aan het werk. Hij had duidelijk veel energie, maar pikte het werk wel snel weer op. In de stap kwam hij vrij makkelijk rond en hoe langer ik met hem bezig was hoe beter het ging. In de draf had hij wat ‘wilde’ momentjes, waarbij hij twee keer heeft geprobeerd te bokken. Heel schattig, dat doet hij nooit en dat was duidelijk te merken, want hij kwam amper van de grond af. Hij was zelf ook verbaasd.
’s Middags zijn we op game drive gegaan. Op de N1, waar we normaal veel dieren zien, zagen we nu niks. Ik zei tegen Glen dat dat een voorteken en dat we zeker iets speciaals zouden moeten vinden, maar ja, je kan het hier nooit voorspellen. Maar bij het riverbed richting Nyala bleek dat het toch wel een goed voorteken was geweest, want toen ik naar links keek lag daar een cheetah. Even heeft hij er nog ontspannen gelegen, maar toen vond hij het wel genoeg worden en stond hij op om weg te lopen. Wat was hij dik! Blijkbaar had hij net gegeten en lag hij nu lekker uit te buiken. We zijn verder gereden en opeens ging Glen weer op de rem. Hij had een neushoorn zien lopen. Wow, al een echte geluksdag. We zijn uit de auto gestapt om de neushoorns beter te kunnen zien, maar omdat Glen niet helemaal zeker wist of het witte of zwarte neushoorns waren, is hij vooruit gegaan om te controleren. Hij seinde dat het oke was en dat we konden komen kijken, dus we zijn naar hem toe gegaan. Langzaam zijn we richting de neushoorns gelopen om ze beter te kunnen zien. Het waren een oud vrouwtje met een jong mannetje. Het vrouwtje heeft een tijd geleden dat jong ‘geadopteerd’ en behandelt hem nu als haar jong. Ook nu was ze erg beschermend, want toen ze vond dat wij te dichtbij kwamen, besloot ze zich opeens om te draaien en weg te rennen. Het zag er bedreigend uit, dus ik ben maar even een paar stapjes achteruit gegaan. Gelukkig kwam ze niet naar ons toe en samen met het mannetje is ze weggelopen. Wij zijn terug naar Fugly gelopen om vanaf daar nog even naar de neushoorns te kijken. Daarna zijn we verder gereden. We zijn helemaal naar de achterkant van het reservaat gereden, waar crocodile dam ligt. Daar had Glen Dendo de hippo wel gevonden, dus we wilden nu wel even gaan kijken of hij er nog was. En we hadden geluk, want hij lag daar in het water. Toen hij ons zag voelde hij zich duidelijk bedreigd, want hij probeerde ons toch weg te jagen! Hij opende zijn bek en spatte het water in het rond. Heel mooi om te zien, maar ook wel spannend. Gelukkig zaten wij veilig in Fugly en kwam hij niet naar ons toe. Uiteindelijk werd hij zelf ook moe van het dreigen en bleef hij rustig in het water liggen. Aangezien er toen voor ons niet zo veel meer te zien was hebben we besloten door te rijden.
Omdat Glen op de heenweg leeuwensporen had gevonden besloot hij terug te rijden in de hoop dat we de leeuwen nog zouden vinden. Het zou een kwestie van héél veel geluk zijn om ze te vinden, want leeuwen lopen heel wat af, en al was het spoor vrij vers, ze konden overal zijn. In het gebied van Nyala hebben we ze dan ook niet kunnen vinden. We zijn terug door het riverbed gereden, maar dit keer was daar niks te zien. Maar we waren er nog maar net uit en weer back on track, toen we opeens links van Fugly een grote leeuwin zagen lopen! Ze had er een aardig tempo in zitten en was ook weer snel verdwenen, maar met wat heen en weer rijden hebben we haar weer kunnen vinden. Verderop in de bosjes zagen we met behulp van de spot grote ogen, en Glen dacht dat het buffels waren, maar helemaal zeker was hij niet. Vlak daarnaast stonden impala’s, en er was een mogelijkheid dat de leeuwin daar naartoe op zoek was. Helaas raakte ze door ons afgeleid en liep ze weg, de andere kant op. Jammer, een jacht gemist, maar wél een leeuw gezien!
We besloten langs het riverbed terug te rijden en dan nog even bij de dam te kijken of daar iets zat. Terwijl we naar de dam reden zagen we aan de andere kant van het water ogen van een vogeltje. Wij zaten geconcentreerd te kijken naar wat het was, toen we opeens grote kringen in het water zagen. Dat moest betekenen dat er een beest zat. Langzaam draaide Charlotte de spot naar rechts, en wat stond daar? Een olifant! We konden het bijna niet geloven, wat een geluksdag. Een cheetah, neushoorns, leeuw en een olifant op één dag! Het kon bijna niet beter. De olifant schrok van onze spot en trok snel de andere kant op, terug de bush in. We zijn achter de olifant aan gereden, die al tussen de bomen was verdwenen. We hebben Fugly stil gezet en met onze handen achter onze oren zitten luisteren. Het bleken meerdere olifanten te zijn, want zowel van links als van rechts konden we ze horen. Toen Glen Fugly weer wilde starten, begon ze wat problemen te geven. Met het achteruit rijden had ze wat problemen en ze klonk niet helemaal gezond. Niet echt een lekker idee zo tussen alle olifanten. Uiteindelijk hebben we aan de rechterkant nog een olifant gezien, maar die was vrij ver weg en Glen durfde met Fugly niet meer te stoppen om rustig te kijken. Hij dacht dat de batterij misschien een heel eind leeg zou zijn door de spot, dus hij besloot nu maar gewoon terug naar bush camp te rijden om de batterij weer wat op te laden. Wij vonden het helemaal prima, want we hadden toch al zo veel bijzondere dieren gezien.
Maar onderweg werd het nog beter, want opeens stak een groep buffels voor ons neus de weg over! Hadden we ook nog eens buffels gezien. Dat betekende dat we de big 5 bijna compleet hadden, en dat in één avondje! Wauw, dat hadden we nooit verwacht. We moesten alleen dat luipaard nog, en we zaten er al grapjes over te maken. Het was onze geluksdag, dus waarom niet? Maar ondanks ons geluk durfde ik niet te geloven dat we dat luipaard ook nog zouden zien. Ik was überhaupt helemaal in de veronderstelling dat ik dat luipaard mijn hele stageperiode niet zou zien.
We zijn over de N1 terug naar bush camp gereden en op de fenceline, zo’n 100 meter vanaf bush camp zagen we opeens ogen aan de andere kant van het hek. Vast een impala, maar toch maar even goed schijnen. Ik was denk ik de eerste die het zag, want nog voordat het echt tot me door drong zei ik al: ‘luipaard…’.
Je gelooft het nooit, maar daar lag hij, een mooi groot luipaard. Nee, dat kan niet, is het er echt echt écht een? Patty dacht ook eerst dat ik een grapje maakte, en keek zonder verwachtingen naar links, maar ik maakte echt geen grapje.
Ja, het was er een. Een heel echt , levend luipaard.
Vraag me niet hoe we het gedaan hebben, maar we hebben zo verschrikkelijk veel geluk gehad. Helaas stond het luipaard al snel op en liep hij weg, maar wat maakt het ook uit, we hebben hem gezien! Volgens Glen is het nog nooit eerder gelukt om de big 5 in één dag te spotten, dus laat staan de big 7 (zo noemen ze het als je buiten de big 5 nog de cheetah en de hippo ziet). Hij kon het zelf ook niet geloven, net zoals wij. Ik denk dat we nog nooit eerder met zo’n grote smile op ons gezicht in Fugly hebben gezeten. Echt waar, ik had kippenvel.

En ook nu, een dag later, ben ik nog steeds onder de indruk. Het was echt iets om niet snel meer te vergeten.

Vanochtend zijn we weer naar Palaborwa gegaan voor onze visa. Van die van Patty, Charlotte en Lieke hadden we smsjes ontvangen dat die klaar zouden zijn, maar van die van mij hadden we niks gehoord. Toen we op hadden gebeld bleek dat ik niet in de computer stond, dus was er iets mis gegaan? Maar vanochtend bleek het allemaal goed te zijn, want mijn stempel lag gewoon klaar! Pfoe, ik mag gelukkig in het land blijven!

En zaterdag komen mijn ouders en oma, dus dat wordt zekerweten leuk! Kan ik ze eindelijk alles hier laten zien!