Veel stallen en een beetje bush

De maandag in het Kruger begon weer bijtijds en om 9 uur zaten we in de auto.Charlotte ging achter het stuur zitten, we reden weg en we waren net het campingpark af toen Char besloot dat ze de achteruitkijkspiegel moest verstellen. Ze draaide er aan en ‘poek’ hij viel zo naar beneden. Huh, hoe kan dat nou? Bleek dat dat ding met lijm vast zat, en die lijm begon los te komen. Oepsie… We hebben nog nieuwe secondelijm gekocht om hem weer vast te plakken, maar helaas wilde dat niet lukken. Moet ons weer overkomen.
Het eerste deel van de rit zagen we het gebruikelijke: zebra’s, giraffen, impala’s, gnoes en wrattenzwijnen. Maar toen we de zandweg op reden zagen we links een aantal olifanten staan. Alleen dat al was supertof, maar het werd nog beter toen we zagen dat ze aan het slurf worstelen waren. Supertof om die grote beesten eens wat meer kracht te zien gebruiken! Een eindje verderop lag een rond wit ding in het veld, waarvan we dachten dat het een struisvogelei was. Jammer dat we die natuurlijk niet mee mochten nemen, maar wel leuk om op de foto te zetten. Maar toen er foto’s gemaakt waren en we het ‘ei’ daarop een goed bekeken, bleek het een dode schildpad te zijn… Ach ja, dat was toch ook wel leuk. Hierna hebben we een heel eind gereden zonder iets bijzonders te zien, tot we achter een andre auto kwamen te zitten die wel erg langzaam reed. Zouden zij misschien ergens naar aan het kijken zijn? We zijn achter de auto stil gaan staan en naar buiten gaan hangen. We wisten meteen waarom ze zo langzaam reden, want het stondk naar dood beest. Dat betekende dat er hier iets vermoord was, en zo te ruiken was dat niet lang geleden gebeurd. Helaas was er verder niet te zien wat er vermoord was en waardoor, dus uiteindelijk zijn we maar verder gereden.
Rond een uur of 3 zijn we het Krugerpark uit gereden om terug naar huis te gaan. We hadden nog 2 streepjes benzine en dachten dat dat toch zeker wel genoeg moest zijn tot het eerste tankstation achter Orpen gate. Al hadden we geen idee waar dat eerste tankstation zou zijn. Op de goede gok zijn we weg gereden en kwamen op een lange rechte weg uit. Aan de linkerkant zagen we een bordje staan dat zei dat het tot aan Klaserie nog 30 km zou zijn, en dat was het eerste dorp dat we tegen zouden komen. Snel even de teller controleren en die zie dat we nog maar voor 20 km benzine zouden hebben. Uhm, dat zou dus niet meer lukken… Maar een andere keuze dan doorrijden richting Klaserie hadden we niet. Al vrij snel zagen we een bordje dat Klaserie nog 20 km zou zijn, en we hadden nog voor 15 km in de tank zitten. Das nog steeds niet genoeg. We begonnen al aardig melig te worden door de situatie en probeerden ons voor te stellen hoe Glen en Traci zouden reageren als ze ons halverwege op zouden moeten halen omdat we geen benzine meer hadden. Toen we ook nog eens bedachten hoe we de heuvels op zouden duwen om vervolgens snel de auto in te springen en naar beneden te rollen had ik de tranen in mijn ogen staan. Maar toch, best een serieuze situatie om zonder benzine te komen zitten :P Op de top van iedere heuvel hoopten we dat we een teken van leven zouden zien, maar achter iedere heuvel kwam weer een volgende, en een volgende, en een volgende. Uhm, zullen we Traci maar vast bellen dat we waarschijnlijk langs de weg stil komen te staan? Nee, achter de volgende heuvel is er vást een tankstation. De weg leek langer en langer te worden, maar uiteindelijk kwamen we bij het bordje Klaserie Tja, dan waren we er nu wel bijna, maar zou er een tankstation zijn? Tegen die tijd rolde ik bijna uit de auto van het lachen (het is dat de deuren dicht zaten). Nog een laatste heuveltje over… Lieke, die aan het stuur zat, voelde de auto pruttelen en het stuur schokken, maar ze gaf net genoeg gas om over het heuveltje te komen. En warempel, onder de brug door, links naast de weg zat een tankstation! Hebben we het toch gehaald! Met het nodige gepruttel zijn we de oprit op gereden en opgelucht hebben we de auto vol gegooid. Hebben we ook weer overleefd. Maar een ding is duidelijk, het kan ook nooit eens goed gaan bij ons.
Eenmaal terug op bush camp kwamen in onze heerlijk naar schoonmaakmiddel ruikende kamers die eindelijk eens echt goed gepoetst waren, en na een pizza ben ik heerlijk en doodmoe in slaap gevallen.

Op dinsdagochtend zijn we naar de stallen gegaan waar we eerste een trail zouden doen. Ik ben weer op Yakima gegaan, en zoals ik jullie al eerder heb verteld is Yakima bang van alles, maar dan ook echt alles. Maar daarnaast heeft ze ook nog een twee vijanden: Bafana en Solar, deze twee proberen haar nogal regelmatig aan te vliegen en ze is doodsbang om er te dicht bij te moeten komen. En laten nou net Charlotte en Patty altijd op Bafana en Solar rijden. Dat betekent dat ik altijd achter Bafana ga (want Yakima wil hem per sé in de gaten kunnen houden), en dat achter mij Solar loopt (die moet achter mij want anders trapt hij Yakima). Dus eigenlijk zit ze opgesloten tussen haar twee vijanden. Gelukkig levert dit eigenlijk noot problemen op, tot vandaag. Tijdens een lekker gelopje besloot Solar een tandje sneller te gaan, waardoor hij toch wel erg dicht achter Yakima kwam. Yakima flipte, probeerde van links naar rechts de bosjes in te schieten, maar dat mocht ze niet van mij. Maar dichter bij Bafana durfde ze ook niet te komen. Gelukkig konden we de paarden stoppen voordat er grote problemen zouden komen, maar Yakima was al doodsbang. Ze probeerde de bosjes in de duiken en stond er toch te steigeren! Ik heb haar nog nooit zo bang gezien, arm meisje. Gelukkig werd ze door rustig tegen haar te praten weer wat meer ontspannen en in een stapje hebben we de trail voortgezet. Pfoe, dat was wel even spannend.
Na de trail heb ik nog op The Kiwi gereden, maar hij had schijnbaar zijn dag niet. Hij was heel druk met zijn hoofd en wilde maar niet voorwaarts lopen. Zo viel het niet mee om hem goed nageeflijk te krijgen. Maar na een tijdje hard werken begon hij wat beter te lopen en toen ben ik er maar gelijk mee opgehouden, iis het zo toch een beetje een positieve afsluiting voor hem.
’s Middags zouden we eigenlijk op gae drive gaan, maar Glen had een hek dat hij moest repareren, dus hij heeft ons afgezet bij een hide waar we de hele middag hebben doorgebracht met wat boekjes, laptop en muziek. Geen verkeerde plek om een hele middag te zitten!

Op woensdag moesten we in de ochtend stallen uit gaan mesten. Normaal zijn er grooms die dat doen, maar omdat er nu maar eentje was hebben wij meegeholpen. Pfoe wat een werk! Normaal is het de poep er uit scheppen en er goede bodembedekking in gooien, maar dit was wel even iets anders. De grooms doen het denk ik vaak niet helemaal precies, waardoor er bij sommige stallen een dikke laag vies spul op de grond was komen te liggen. Bij de stal van Oil Rig heeft het me daarom lang geduurd om alles er fatsoenlijk uit te krijgen, maar gelukkig was Yakima wel vrij schoon en was ik daar snel mee klaar. Hierna heb ik een beetje op de bombardier quad rondgereden om de schone bodembedekking naar de stallen te brengen. Door dit ‘zware’ werk waren we pas laat klaar en konden we nog maar één paard per persoon rijden. Ik wilde met Yakima de galopwissels weer gaan oefenen, maar tijdens het rijden bleek dat ze meer zin had in dressuur. Ze liep heerlijk nageeflijk en voorwaarts, dus toen heb ik maar besloten om het bij dressuur te houden voor vandaag, is ook een keer goed voor haar.
’s Middags hebben we eerst gewacht tot Fugly klaar zou zijn bij de garage, maar helaas bleek het toch wat langer werk te zijn dan gedacht en daarom zijn we met Glen’s bakkie op game drive gegaan. We zijn richting airstrip en riverbed gegaan en vonden vlak naast de airstrip een kudde buffels. We hebben staan wachten in de hoop dat ze de airstrip over zouden steken, maar helaas draaiden ze zich om. We zijn verder gegaan naar de riverbed en kwamen daar 4 olifanten tegen! We zijn de auto uit gegaan en zijn richting de olifanten gelopen. Toen ze langzaam dichterbij ons kwamen koos Glen uit voorzorg alvast een pad dat we zouden moeten rennen mochten ze op ons af komen. Mmm, goed om te weten… Gelukkig was het niet nodig, want ze liepen naar rechts. Het waren allemaal jonge mannetjes en twee ervan liepen vrijwel non-stop met elkaar te stoeien. Echt heel erg leuk om te zien! Hierna begon de zon langzaam onder te gaan en zijn we terug richting bush camp gegaan. Patty en ik zaten achterin de bakkie en het begon nu toch wel erg koud te worden. Vest aan, deken om ons heen, maar nog steeds was het niet alles. Voor ons zaten Glen en Charlotte heerlijk binnen warm te zijn en ik besloot te kijken hoe hoog de verwarming stond. Ik heb mijn hoofd door het raampje naar binnen gestoken en kon gelijk het verschil merken, heerlijk warm. Patty is naast mij ook door het raampje gekropen en samen hingen wij met ons hoofden binnen in de auto. En lekker warm dat het was! Onderweg hebben we geen enkel beest meer gespot, maar we kwamen met tranen in onze ogen van het lachen om bush camp aan.

Op donderdag hadden we de ochtend in de bush. We zijn eerst naar Warthog dam gegaan. Glen heeft daar al een paar keer een kleine krokodil gezien die schijnbaar heel schattig is, en hij wilde die graag aan ons laten zien. Eenmaal bij Warthog dam was er geen krokodil te vinden. We hebben ieder stukje stam dat in en om het water lag goed bekeken in de hoop dat het heel misschien een krokodil bleek te zijn, maar het waren allemaal echt boomstammen. Net toen we de hoop op hadden gegeven dat hij in het zicht lag, zei Charlotte dat ze iets vreemds zag aan de voorkant van een eilandje in het water. Inderdaad, nog net in het water lag een groen met geel gekarteld dingetje. Zou dat echt de krokodil zijn? Is hij echt zó klein? Ja hoor, het was de krokodil. Heel langzaam kwam hij het water uit om in het zonnetje op de zandbank te gaan liggen. Hij was zo verschrikkelijk klein dat hij zonder verrekijker vanaf de hide bijna niet te zien was en het leek net alsof zijn staart rechtstreeks aan zijn kop vast zat. Schattig! Helaas ging hij in het zonnetje op liggen warmen, en ging hij niet op vogeltjes en eekhoorntjes jagen, dus wij zijn al vrij snel weer verder gegaan. Onderweg naar Steve’s pan hebben we nog sporen van olifanten en leeuwen gevonden, maar de dieren zelf waren nergens te zien. Bij Steve’s pan hebben we beschadigde bomen geteld, waarbij we aan de rand van het gebied nog wel een groep zebra’s zagen. Dat was dan wel weer geluk hebben :)
’s Middags heb ik Yakima opgezadeld om met haar te gaan springen. Eerst heb ik weer wat galopwissels geoefend en daarna heb ik wat kleine sprongetjes gedaan om nog wat aan mijn techniek te oefenen. De sprong onder de boom was toch wel weer heel eng, maar met wat aansporing heeft ze hem toch een aantal keer goed gesprongen.

Omdat er maar één groom was en Traci en Shannon op wedstrijd waren, zijn we de hele vrijdag op de stallen geweest. ’s Ochtend hebben we met twee gasten een trail gedaan, waarbij we het geluk hadden waterbokken, giraffen en velvet monkeys te zien. Tussen de middag hebben we bij Sleepers gegeten en ’s middags heeft Charlotte mij geleerd hoe ik een Join up moet doen. Bij een join up heb je het paard zonder enig hulpmiddel (hoofdstel, halster, enz enz) los in een longeerring, en laat je het paard van je weg draven en galopperen. Je moet hem dus vanaf de achterhand achterna zitten en de ring rond laten lopen. Het paard gaat je dan als leider zien en zal na een tijdje tekenen van overgave tonen. Op dat moment moet je je rug naar het paard toe draaien en jezelf klein maken. Het paard zal dan naar je toe komen en je overal volgen met de neus tegen de schouder. Omdat wij wisten dat Flicka een heel fijngevoelig paardje is en het gewend is om zonder hulpmiddelen gelongeerd te worden, hebben we haar gepakt. En het is gelukt! Aan het einde liep Flicka me met haar neusje in mijn zij achterna door de bak. Heel erg bijzonder om te doen! Ik ben van plan het nog wat vaker te gaan oefenen om het uiteindelijk ook met Yakima een keer te proberen. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan.
De rest van de middag heb ik wat met Yakima over het terrein gewandeld en ben ik er een paar keer op gevolt (voor degenen die vergeten zijn wat dat ook alweer was: het is het vanaf de grond op een paard springen zonder zadel). Het is me twee keer gelukt, dus dat was wel leuk , het gaat steeds beter! Hierna heb ik Yakima opgezadeld voor Erin, die nog even op haar wilde rijden. Erin huurde eerst Yakima, maar heeft nu een eigen pony; Jessy. Omdat ze nog wel meedoet met een reeks wedstrijden met Yakima, moet ze ook af en toe nog met haar oefenen. Toen ze Yakima van me overpakte vroeg ze of ik nog even op Jessy wilde rijden. Jessie moet leren om over balkjes heen te stappen, maar ze is net iets te sterk voor Erin, dus mocht ik dat doen. Dus hup, zonder zadel er op en over balkjes stappen. Wat een grappig pony’tje is dat! Ze is hyperactief, maar luistert wel heel gevoelig naar alle hulpen, het was dus ook niet heel moeilijk om haar heel precies over de balkjes te rijden. Heerlijk beestje. Hierna hebben we de groom nog geholpen met alle klusjes die er gedaan moesten worden en toen we daarmee klaar waren heeft Glen ons opgehaald.
’s Avonds hebben we met zijn vieren in het huis naar Avatar gekeken. Nou ja, met zijn vieren… Pedro de bush baby kwam af en toe even kijken hoe het ermee ging en sprong van hoofd naar hoofd en van schouder naar schouder. Wat een leuk diertje is het toch. Ik denk dat ik hem mee naar Nederland ga smokkelen…