Dag lieve Rock

Een iets minder gezellige blog dit keer, maar ja, niet alles kan even leuk zijn…

In het weekend heb ik voornamelijk aan mijn verslag gewerkt. Gelukkig lekker opgeschoten en ik lig dan ook prima op schema :) Op zondagochtend liep ik van de keuken terug naar onze kamer en zag Rock heel zielig achter een van de bungalows liggen. Ik heb wat tegen hem gepraat, maar er kwam geen reactie. Ach, hij lag vast te slapen. Maar toen ik later bij de keuken kwam, lag hij achter de waterhole, helemaal in elkaar gedoken en hij leek nog magerder te zijn dan hij hiervoor al was. De andere meiden vertelden dat Glen net was geweest en een hele tijd bij Rock had gezeten. Rock voelde zich weer helemaal niet goed en leek nog slechter te zijn dan anders. Het was de vraag of hij het nog lang zou redden. We zijn één voor een even bij hem gaan zitten, maar hij reageerde op geen van ons. Hij keek zelfs niet op als we hem aanraakten. Dat het niet goed met hem ging werd wel heel erg duidelijk.
’s Middags zijn Charlotte en ik met Glen mee naar de stallen gereden waar we Cheynne hebben opgehaald. Zij heeft 2 maanden bij Campfire Safaris gezeten en kwam nu weer voor een weekje terug bij ons. Gezellig!
De rest van de dag hebben we in de keuken gezeten. Rock was tussendoor opgestaan en dichter bij ons komen liggen, en zo konden we hem gelukkig wat beter in de gaten houden. Aan het einde van de middag kwam Glen nog even kijken en probeerde hem over te halen op te staan en naar het huis te gaan, maar Rock wilde niet. Of hij kon het niet, hij was op.
Later stond hij gelukkig wel op om bij de waterhole nog wat te gaan drinken en dat was voor Charlotte en mij de kans om hem mee naar het huis te nemen. Ik heb voor hem gelopen om hem aan te moedigen achter me aan te komen, en Charlotte liep er naast om ervoor te zorgen dat hij niet om zou vallen. We hebben hem naar het huis gekregen, waar gelijk zijn bed erbij gepakt is en hij met een dekentje over zich heen in de kamer gelegd is. In ieder geval fijn dat hij weer binnen was.
’s Avonds hebben we in het huis naar Pirates gekeken en daarna zijn we moe in bed gerold.

Op maandagochtend was het nog steeds niet beter met Rock, hij was zelfs alleen maar slechter geworden. Er was besloten om hem mee naar de dierenarts te nemen zodat die even kon kijken. Met de nodige hulp is hij opgestaan en naar de auto gebracht. Hij kon zijn achterhand zelf niet meer dragen en zijn achterpoten wilden niet meer wat hij wilde. Lieke heeft zijn achterhand op moeten tillen. Eenmaal in de auto heeft hij nergens op gereageerd. Hij heeft er alleen maar gelegen zonder zich iets van onze zorgen aan te trekken. Hij de dierenarts is hij naar binnen gedragen en in de behandelkamer op de grond gelegd. Een tijdlang hebben we in de wachtkamer zitten wachten, tot Traci met betraande ogen de behandelkamer uit kwam: er was iets mis met Rock’s lever en hij moest ingeslapen worden. We zijn nog even de kamer in geweest om afscheid te nemen en zijn daarna zonder Traci en Shannon richting de stallen gegaan. Traci en Shannon zouden op Glen wachten zodat die ook nog afscheid kon nemen van zijn allerbeste vriend en daarna zou hij een spuitje krijgen.
Om onze gedachten een beetje te verzetten zijn we op een lange trail naar de tweede dam geweest. Een mooie trail, maar erg stil. Niemand had zin om te praten.
’s Middags moest het gewone werk toch weer opgepakt worden en ik heb Jessy, het nieuwe paardje van Erin, gelongeerd. Hierna heb ik nog een join up met Flicker gedaan en hierna was het tijd voor het gras. Toen we klaar waren met al het werk zagen we dat er een bos bloemen en een jong boompje in een pot op tafel stonden. Voor Glen, voor Rock. De boom zal op het graf geplant worden.
’s Avonds hebben we kroketten en bitterballen gegeten die we de dag ervoor gemaakt hadden. Erg lekker, al leken ze niet heel veel op de bitterballen die ik thuis eet. Maar ach, we zitten ook in Zuid Afrika! Hierna hebben we nog wat tv gekeken en toen was het tijd om terug naar het huisje te gaan. Ik plofte op het bed neer, legde mijn laptop weg, en zag daar een grote muurspin zitten! Op nog geen 10 cm van mijn hand! Iiieeek! Ik ben niet bang van Nederlandse spinnen, maar de spinnen hier zijn wél eng (je weet nooit of ze giftig zijn ofzo). Na wat woorden genoemd te hebben die ik hier beter niet op kan schrijven heb ik een bakje en een tijdschrift gepakt (dankjewel mama, ze komen hier goed van pas) en heb de spin naar buiten gebracht. Hopen dat ie niet meer terug komt.

Vanochtend zijn we naar de stallen gegaan waar ik eerst weer een Join up met Flicker heb gedaan. Hierna kregen we van Shannon een springlesje. Jeetje, wat was Yakima goed! Ze was voorwaarts, nageeflijk en sprong als een zonnetje. Fijn lesje dus! Straks gaan we weer de bush in, dus hopen dat we nog iets leuks zien.

Zoals jullie zien, is deze blog een beetje voor Rock. Een goede grote hond, met een nog groter hart. Hij hoeft nu niet meer te vechten en dat is goed. Maar we zullen hem hier op bush camp altijd blijven missen, het is leeg zonder die grote lobbes. Nooit meer zal hij op onze schoot zitten. Nooit meer hoeven we keuken af te sluiten zodat hij niet uit de vuilnisemmer kan eten. Nooit meer…
Dag lieve Rock, rust zacht.